شیلنگ پلی اورتان

شیلنگ پلی اورتان (PU) چیست ؟

شیلنگ پلی اورتان رایج ترین شیلنگ پنوماتیکی است. به دلیل انعطاف پذیری بالای شیلنگ، مخصوصاً برای ساخت ماشین آلات و تجهیزات مناسب است. زیرا پس از پیچ خوردن شیلنگ به راحتی بازیابی می شود. شیلنگ پلی اورتان به راحتی قابل کالیبراسیون است و بنابراین برای استفاده در ترکیب با کوپلینگ های فشاری عالی است، اما کوپلینگ های پلاگین یا اتصالات فشرده سازی نیز امکان پذیر است.

انواع شیلنگ پلی اورتان

شیلنگ با پایه مواد پلی اورتان

این مجموعه به این علت که تولید این محصولات نیاز به تکنولوژی خاص و پیشرفته ای دارد برای اولین بار در ایران  به تولید رسانده بخشی از این محصولات به شرح زیر است :

یکی از پر کاربرد ترین تولیدات پایه مواد پلی اورتان شیلنگ های پنوماتیک است که در صنعت بسیار پر کاربرد است.

کش های ورزشی پلی اورتان

کاربرد بعدی این محصولات در صنعت لوازم ورزشی است که به تازگی جایگزین کش های ورزشی شده که به شرح زیر است:

لوله پلی اورتان چقدر انعطاف پذیر است؟

لوله پلی اورتان بسیار انعطاف پذیر و بسیار سخت است. مقاومت در برابر سایش، خستگی، پارگی و پیچ خوردگی بسیار خوبی برای کاربردهای سخت ارائه می دهد. دو نوع اصلی لوله پلی اورتان وجود دارد، مبتنی بر استر و مبتنی بر اتر.

آیا لوله پلی اورتان برای انتقال روغن خوب است؟

مقاومت فوق‌العاده‌ای در برابر بیشتر بنزین، روغن‌ها، نفت سفید و سایر مواد شیمیایی مبتنی بر نفت دارد و لوله و شیلنگ PU را به گزینه‌ای ایده‌آل برای خطوط سوخت تبدیل می‌کند (اگرچه افزودنی‌های موجود در بنزین و فرآورده‌های نفتی امروزی نیاز به آزمایش میدانی دارند).

تاریخچه پلی اورتان 

اتو بایر و همکارانش در IG Farben در لورکوزن، آلمان، اولین بار پلی یورتان را در سال ۱۹۳۷ ساختند. پلیمرهای جدید مزایایی نسبت به پلاستیک های موجود داشتند که با پلیمریزاسیون الفین ها یا پلی تراکم ساخته می شدند و توسط پتنت های والاس کاروترز در مورد پلی استرها پوشش داده نمی شدند. کارهای اولیه متمرکز بر تولید الیاف و فوم های انعطاف پذیر و PU در مقیاس محدودی به عنوان پوشش هواپیما در طول جنگ جهانی دوم اعمال شد.

پلی ایزوسیانات ها در سال ۱۹۵۲ به صورت تجاری در دسترس قرار گرفتند و تولید فوم پلی یورتان انعطاف پذیر در سال ۱۹۵۴ با ترکیب تولوئن دی ایزوسیانات (TDI) و پلی استرهای پلی استر آغاز شد. همچنین از این مواد برای تولید فوم های سفت و سخت، لاستیک صمغ و الاستومرها استفاده می شد. الیاف خطی از هگزامتیلن دی ایزوسیانات (HDI) و ۱،۴-بوتاندیول (BDO) تولید شد.

دوپونت پلی‌اترها، به‌ویژه پلی (تترا متیلن اتر) گلیکول را در سال ۱۹۵۶ معرفی کرد. BASF و Dow Chemical در سال ۱۹۵۷ پلی آلکیلن گلیکول‌ها را معرفی کردند. یونیون کاربید و موبای، یک سرمایه گذاری مشترک مونسانتو و بایر ایالات متحده، نیز شروع به ساخت مواد شیمیایی پلی یورتان کردند. در سال ۱۹۶۰ بیش از ۴۵۰۰۰ تن فوم پلی اورتان انعطاف پذیر تولید شد. در دسترس بودن عوامل دمنده کلروفلوئوروآلکان، پلی اترهای ارزان قیمت، و متیلن دی فنیل دی ایزوسیانات (MDI) امکان استفاده از فوم های سخت پلی اورتان را به عنوان مواد عایق با کارایی بالا فراهم می کند.

در سال ۱۹۶۷، فوم های سفت و سخت پلی ایزوسیانورات اصلاح شده با یورتان معرفی شدند که پایداری حرارتی و مقاومت در برابر اشتعال بهتری را ارائه کردند. در طول دهه ۱۹۶۰، اجزای ایمنی داخلی خودرو، مانند پانل ابزار و درب، با پر کردن پوسته های ترموپلاستیک با فوم نیمه سفت و سخت تولید شدند.

در سال ۱۹۶۹، بایر یک خودروی تمام پلاستیکی را در دوسلدورف آلمان به نمایش گذاشت. بخش‌هایی از این خودرو مانند فاسیا و پانل‌های بدنه با استفاده از فرآیند جدیدی به نام قالب‌گیری تزریقی واکنش (RIM) ساخته شده‌اند که در آن واکنش‌دهنده‌ها مخلوط شده و سپس به قالب تزریق می‌شوند. افزودن پرکننده‌ها، مانند شیشه آسیاب شده، میکا و الیاف معدنی فرآوری‌شده، باعث ایجاد RIM تقویت‌شده (RRIM) شد که باعث بهبود مدول خمشی (سفتی)، کاهش ضریب انبساط حرارتی و پایداری حرارتی بهتر شد.

این فناوری برای ساخت اولین خودروی بدنه پلاستیکی در ایالات متحده، Pontiac Fiero، در سال ۱۹۸۳ مورد استفاده قرار گرفت. افزایش بیشتر سفتی با استفاده از تشک های شیشه ای از پیش قرار داده شده در حفره قالب RIM، که به طور گسترده به عنوان قالب گیری تزریقی رزین نیز شناخته می شود، به دست آمد. ، یا RIM ساختاری.

از اوایل دهه ۱۹۸۰، فوم‌های انعطاف‌پذیر میکروسلولی دمیده شده با آب برای قالب‌گیری واشر برای پانل‌های خودرو و درزگیرهای فیلتر هوا استفاده شد و جایگزین پلیمرهای PVC شد. فوم های پلی یورتان در بسیاری از کاربردهای خودرو از جمله صندلی، تکیه گاه سر و بازو و هدلینر استفاده می شود.

فوم پلی اورتان (از جمله لاستیک فوم) گاهی اوقات با استفاده از مقادیر کمی از مواد دمنده برای ایجاد فوم متراکم کمتر، بالشتک / جذب انرژی بهتر یا عایق حرارتی ساخته می شود. در اوایل دهه ۱۹۹۰، پروتکل مونترال به دلیل تأثیر آنها بر تخریب لایه ازن، استفاده از بسیاری از عوامل دمنده حاوی کلر مانند تری کلروفلورومتان (CFC-11) را محدود کرد.

در اواخر دهه ۱۹۹۰، عوامل دمنده مانند دی اکسید کربن، پنتان، ۱،۱،۱،۲-تترافلوئورواتان (HFC-134a) و ۱،۱،۱،۳،۳-پنتا فلوئوروپروپان (HFC-245fa) به طور گسترده در شمال استفاده شد. آمریکا و اتحادیه اروپا، اگرچه مواد دمنده کلردار همچنان در بسیاری از کشورهای در حال توسعه استفاده می شود. بعدها، HFC-134a نیز به دلیل خوانش ODP و GWP بالا ممنوع شد و HFC – 141B در اوایل دهه ۲۰۰۰ به عنوان یک عامل دمنده جایگزین در کشورهای در حال توسعه معرفی شد.